Moja najdroższa mamiśku (moja mama :)) znalazła kiedyś przepis na surówkę, dzięki której można się pozbyć niechcianych plam pani Łuszczycy. Jest jeden mały defekt tego przepisu, a mianowicie, surówka nie smakuje najlepiej... no, po jakimś czasie można się jednak przyzwyczaić, bo trzeba ją jeść 3 razy dziennie. Przepis oczywiście był testowany na mnie i mojej łuszczycy.
kapusta pekińska
marchewka
kminek mielony
olej kukurydziany
Proporcje według uznania. Kapustę poszatkować, marchewkę zetrzeć na tarce, posypać kminkiem i polać odrobiną oleju. Wszystkie składniki wymieszać i się zajadać :D
sobota, 7 stycznia 2012
środa, 21 grudnia 2011
Depresja - jak z nią walczyć
Depresja bywa nazywana również chorobą cywilizacyjną XXI wieku – to właśnie w dzisiejszych czasach, kiedy większość ludzi żyje w pośpiechu i stresie, depresja pojawia się coraz częściej. Jest problemem bardzo niebezpiecznym, a wciąż bagatelizowanym – nadal wizyty u specjalisty są uznawane za coś wstydliwego. Jak więc walczyć z depresją?
Przede wszystkim, dobrze jest zacząć sobie radzić ze swoimi problemami. Depresja to choroba samotności, ale i bezbronności – najczęściej chorując na nią, zaczynamy wyolbrzymiać swoje problemy, które tak naprawdę moglibyśmy szybko pokonać. Warto więc spisać sobie na kartce wszystkie nurtujące nas kłopoty i do każdego z nich dopisać logiczne rozwiązanie; można poprosić o pomoc przyjaciela czy kogoś z rodziny.
Depresja to choroba stresu, dlatego też trzeba sobie z nim poradzić. Warto zacząć uprawiać jakąś aktywność fizyczną, która spowoduje, że nasz organizm będzie lepiej się czuł i, co za tym idzie, będzie obniżał się również poziom stresu. Dobrze jest znaleźć sobie jakieś hobby – coś, co pozwoli nam odpocząć od codzienności oraz sprawi, że będziemy czuć się wypoczęci. Można również zaplanować sobie cotygodniowe spotkania ze znajomymi – nic tak nie pomaga, jak śmiech w gronie przyjaciół.
Do walki z depresją nie należy stawać samemu; jeśli stadium jest początkowe, warto porozmawiać o swoim samopoczuciu z partnerem czy rodziną albo przyjaciółmi – powinni oni nas wspierać oraz nie pozwalać na to, abyśmy coraz bardziej popadali w smutek.
Można również rozpocząć walkę ze strony chemicznej i medycznej – przede wszystkim, odpowiednio zbilansować tak lekceważoną w tej kwestii dietę – zaprzestać używek, jak alkohol czy papierosy oraz kawa, zaś zacząć jeść w małych ilościach słodycze, odpowiednią ilość warzyw, owoców i mięs. Jeśli potrzebujemy wsparcia medycznego, przy lekkim stanie nasilenia choroby warto zwrócić się o pomoc do lekarza rodzinnego, który zasugeruje nam, jakie leki powinniśmy przyjmować oraz w jakich dawkach; nie można nadużywać leków, bowiem nie sprawi to, że będą działać lepiej, a jedynie wywoła skutki uboczne i może doprowadzić do zatrucia.
W silnym stadium choroby warto zwrócić się o pomoc do specjalisty – psychiatra czy psycholog nie powinien być dla nas wrogiem, bowiem nieraz tylko on jest w stanie nam profesjonalnie pomóc. Można również poszukać grup pomocy dla osób z depresją, o ile grupy te są prowadzone przez odpowiednio przeszkolonych specjalistów.
poniedziałek, 19 grudnia 2011
Dermatologia
Medycyna to szeroka i niezwykle szybko rozwijająca się dziedzina. Jednym z odłamów medycyny jest Dermatologia. Jest to nauka, która zajmuje się najrozmaitszymi chorobami skóry.
Do najbardziej rozpowszechnionych chorób skóry z którą zmaga się Dermatologia jest trądzik. Do dziś nie wynaleziono skutecznego leku na to schorzenie, który nie powodował by skutków ubocznych w postaci np. wysypu pryszczy i zaskórników w początkowych fazach leczenia. Choroba ta dotyka przez burzę hormonów prawie wszystkich w okresie dojrzewania. Nierzadko również zdarza się, że choroba ta dotyka osoby dorosłe, nie mające wcześniej problemów z trądzikiem.
Specjalistą w dziedzinie dermatologii jest lekarz dermatolog. To fachowiec od różnorakich chorób skóry. W razie jakichkolwiek kłopotów ze skórą należy zgłosić się do swojego dermatologa, który po rozpoznaniu problemu poprowadzi odpowiednią dla nas kurację.
Warto wspomnieć również o dermatologii estetycznej. Jeśli nasza skóra pokryta jest śladami np. po trądziku, jest mało elastyczna i ma zmarszczki należy udać się do lekarza medycyny estetycznej. Zabiegi te cieszą się ze względu na swą skuteczność niezwykłą popularnością. W zależności od uszkodzeń skóry dobiera się odpowiedni zabieg, który niweluje niedoskonałości. Czasem defekty skóry znikają po pierwszym zabiegu, jednakże częściej potrzeba serii niestety ale kosztownych zabiegów.
Zabiegi medycyny estetycznej przeprowadzane mogą być tylko przez doświadczonego lekarza co zapewnia bezpieczeństwo pacjenta.
środa, 23 listopada 2011
Łuszczyca to żaden problem! Skuteczne leczenie naturalne
Łuszczyca to poważny problem milionów ludzi. Aby zrozumieć tę chorobę warto poznać jej cechy charakterystyczne: przyczyna łuszczycy nie jest znana, indywidualny charakter objawów, środki pomocne jednym u innych mogą okazać się nieskuteczne, efektywna metoda po pewnym czasie może stracić na skuteczności.
Normalnie skóra odnawia się po 30 dniach - czas przedostania się komórek z głębszych warstw na powierzchnie. Komórki chorego na łuszczyce trafiają na powierzchnie po 3 dniach jakby organizm stracił naturalną kontrole nad tym procesem. Rezultatem są czerwone czasami swędzące wybrzuszenia na powierzchni skóry tzw. tarczki z łuszczącą się skórą co wywołane jest nadmiarem nowych tkanek na powierzchni.
Nie znając przyczyn leczenie przyczynowe jest niemożliwe dlatego pozostają tylko metody objawowe. Należy pamiętać, że nie wszystko pomaga wszystkim - potrzebny jest własny plan walki z chorobą.
Inne podejście do choroby. Najważniejsze jest zaakceptowanie problemu i nauka skutecznych sposobów walki. Jeśli od A do Z nic nie pomogło nie wolno się poddawać lecz znowu zacząć od A.
Nawilżanie i zmiękczanie skóry łagodzi przebieg choroby ograniczając świąd i powstawanie łusek. Obojętne olejki do ciała, tłuszcz roślinny lub galaretka wazelinowa skutecznie pomagają skórze zatrzymywać wilgoć. Najlepiej stosować je tuż po kąpieli gdy skóra jest jeszcze mokra. Natomiast na świąd pomagają płyny z mentolem i kamforą.
Słońce. 95% pacjentów odczuwa poprawę po regularnych intensywnych kąpielach słonecznych - znanym miejscem klimoterapii jest Morze Martwe w Izraelu. Łuszczyca nasila się zimą w klimacie zmiennym i wilgotnym dlatego w miarę możliwości warto wyjeżdżać do ciepłych krajów. Promienie ultrafioletowe (zwłaszcza beta) są skutecznym lekiem jednak paradoksalnie prowadzą również do oparzeń co może być przyczyną raka skóry. Jedynym sprawdzonym wyjściem jest krem przeciwsłoneczny położony na zdrowe obszary skóry.
Naświetlanie miejsc łuszczycowych przy pomocy promiennika promieni ultrafioletowych beta. Lub solarium z promieniami alfa jednak są one słabsze co wydłuża kurację - konsultacja z lekarzem niezbędna!
Smołę węglową nakłada się bezpośrednio na tarczki lub przygotowuje kąpiel z olejkiem zawierającym smołę a głowę myje się szamponem z tym środkiem. Preparaty smołowe mogą pozostawiać plamy i mają intensywny zapach dlatego należy postępować zgodnie z dołączoną instrukcją. Obecnie można kupić nową formę leku w postaci żelu - bez charakterystycznej woni i łatwy do zmywania. Stosowanie każdego preparatu należy przerwać gdy wystąpi pieczenie lub podrażnienie skóry i nie smarować obszarów odkrytych bez naskórka.
Glinka indiańska zmieszana ze środkiem zmiękczającym doskonale pomaga na chore łokcie i kolana. Środek zmiękczający nadaje tarczkom wilgotność a glinka przykrywa je.
Ciepłe kąpiele zmniejszają ilość łusek natomiast tarczki stają się mniejsze jednak trzeba uważać gdyż gorąca woda nasila świąd.
Zimne kąpiele z dodatkiem filiżanki octu z jabłek doskonale łagodzą świąd podobnie jak lód. Do plastykowej torebki należy włożyć kilka kostek lodu i przyłożyć do chorych obszarów skóry.
Krem kortyzonowy, dostępny bez recepty, zawiera mniej leku niż kremy na receptę jednak zawsze warto sprawdzić jego skuteczność. Jest bezpieczny nawet na twarzy i w okolicach narządów płciowych. Należy stosować tylko do osiągnięcia doraźnej poprawy i stopniowo odstawić gdyż organizm po dłuższym czasie uodparnia się na działanie tego leku.
Osłonięte chore miejsca. Przy pomocy plastrów lub plastykowej folii należy zakleić na kilka dni lub tygodni wcześniej posmarowane kremem kortyzonowym zmiany skórne. Dzięki temu skóra mięknie, komórki ulegają zniszczeniu co spowalnia ich rozmnażanie. Metoda skuteczna tylko na małych obszarach, nie większych od monety 5-złotowej, nie zadrapanych i nie zainfekowanych.
Uszkodzenia skóry mogą doprowadzić do nowych zmian. Chorzy na łuszczycę nie powinni zbierać jeżyn, nosić za ciasnych butów, ciasnego paska, używać tępej żyletki lub drażniących środków chemicznych.
Nadwaga sprzyja łuszczycy. Mimo braku naukowego wyjaśnienia tej zależności, stabilizacja wagi łagodzi dolegliwość. Pomocne zioła odchudzające >
Błonnik witalny & Triphala
Stres wywołuje i nasila łuszczyce. Pomaga tygodniowy urlop lub krótkie oderwanie się od codziennych obowiązków. Pomocne ziółko antystresowe >
Gynostemma królewska
Ryby i olejek rybny w kapsułkach pomagają dzięki zawartości tłuszczowego kwasu eikozopentaenowego (EPA). Jednak skuteczność tej metody nie dotyczy wszystkich pacjentów dlatego można ją stosować tylko pod lekarską kontrolą. Najlepsza zawartość EPA w olejku to 17%.
Infekcja nasila łuszczycę dlatego ważnym jest wczesne i skuteczne leczenie każdego zakażenia oraz szczególna kontrola zmian łuszczycowych w czasie infekcji.
MEDYCYNA / LECZENIE NATURALNE
smarować miejsca chore propolisem raz dziennie, sokiem z liści aloesu lub maścią żywokostową; napar z ziela przywrotnika, krwawnika, nacieranie olejem dziurawcowym, rumiankowym;
dieta powinna dostarczać dużo wit. B2 i H - cebula, groch, kapusta, marchew, szpinak, owoc głogu, miód, drożdże, winogrona, śliwki i morele suszone to podstawowe środki lecznicze; wskazany jest także regularny post (5-7 dni w miesiącu lub 1 dzień w tygodniu);
pomocne są nasiona wiesiołka dwuletniego: utrzeć je na miazgę lub zmiksować, smarować 3x dziennie,
częste kąpiele wodne, powietrzne, słoneczne wzmacniają pracę organów wewnętrznych; kąpiele przedramion w zimnej wodzie - zgiąć w łokciach ręce i zanurzyć je na 30-60 sekund; po tym czasie wytrzeć ręce ręcznikiem - powtarzać codziennie; zabieg ten wzmacnia cały organizm, podobnie jak przemienny prysznic - ciepła woda 2-3 minuty, zimna woda 10-20 sekund - oraz kąpiel w otrębach pszennych - 1kg otrąb gotować 10-15 minut, przecedzić a odwar wlać do wanny
warto pić soki z marchwi, dyni, szpinaku;
okłady z namoczonego nasienia lnu
Normalnie skóra odnawia się po 30 dniach - czas przedostania się komórek z głębszych warstw na powierzchnie. Komórki chorego na łuszczyce trafiają na powierzchnie po 3 dniach jakby organizm stracił naturalną kontrole nad tym procesem. Rezultatem są czerwone czasami swędzące wybrzuszenia na powierzchni skóry tzw. tarczki z łuszczącą się skórą co wywołane jest nadmiarem nowych tkanek na powierzchni.
Nie znając przyczyn leczenie przyczynowe jest niemożliwe dlatego pozostają tylko metody objawowe. Należy pamiętać, że nie wszystko pomaga wszystkim - potrzebny jest własny plan walki z chorobą.
Inne podejście do choroby. Najważniejsze jest zaakceptowanie problemu i nauka skutecznych sposobów walki. Jeśli od A do Z nic nie pomogło nie wolno się poddawać lecz znowu zacząć od A.
Nawilżanie i zmiękczanie skóry łagodzi przebieg choroby ograniczając świąd i powstawanie łusek. Obojętne olejki do ciała, tłuszcz roślinny lub galaretka wazelinowa skutecznie pomagają skórze zatrzymywać wilgoć. Najlepiej stosować je tuż po kąpieli gdy skóra jest jeszcze mokra. Natomiast na świąd pomagają płyny z mentolem i kamforą.
Słońce. 95% pacjentów odczuwa poprawę po regularnych intensywnych kąpielach słonecznych - znanym miejscem klimoterapii jest Morze Martwe w Izraelu. Łuszczyca nasila się zimą w klimacie zmiennym i wilgotnym dlatego w miarę możliwości warto wyjeżdżać do ciepłych krajów. Promienie ultrafioletowe (zwłaszcza beta) są skutecznym lekiem jednak paradoksalnie prowadzą również do oparzeń co może być przyczyną raka skóry. Jedynym sprawdzonym wyjściem jest krem przeciwsłoneczny położony na zdrowe obszary skóry.
Naświetlanie miejsc łuszczycowych przy pomocy promiennika promieni ultrafioletowych beta. Lub solarium z promieniami alfa jednak są one słabsze co wydłuża kurację - konsultacja z lekarzem niezbędna!
Smołę węglową nakłada się bezpośrednio na tarczki lub przygotowuje kąpiel z olejkiem zawierającym smołę a głowę myje się szamponem z tym środkiem. Preparaty smołowe mogą pozostawiać plamy i mają intensywny zapach dlatego należy postępować zgodnie z dołączoną instrukcją. Obecnie można kupić nową formę leku w postaci żelu - bez charakterystycznej woni i łatwy do zmywania. Stosowanie każdego preparatu należy przerwać gdy wystąpi pieczenie lub podrażnienie skóry i nie smarować obszarów odkrytych bez naskórka.
Glinka indiańska zmieszana ze środkiem zmiękczającym doskonale pomaga na chore łokcie i kolana. Środek zmiękczający nadaje tarczkom wilgotność a glinka przykrywa je.
Ciepłe kąpiele zmniejszają ilość łusek natomiast tarczki stają się mniejsze jednak trzeba uważać gdyż gorąca woda nasila świąd.
Zimne kąpiele z dodatkiem filiżanki octu z jabłek doskonale łagodzą świąd podobnie jak lód. Do plastykowej torebki należy włożyć kilka kostek lodu i przyłożyć do chorych obszarów skóry.
Krem kortyzonowy, dostępny bez recepty, zawiera mniej leku niż kremy na receptę jednak zawsze warto sprawdzić jego skuteczność. Jest bezpieczny nawet na twarzy i w okolicach narządów płciowych. Należy stosować tylko do osiągnięcia doraźnej poprawy i stopniowo odstawić gdyż organizm po dłuższym czasie uodparnia się na działanie tego leku.
Osłonięte chore miejsca. Przy pomocy plastrów lub plastykowej folii należy zakleić na kilka dni lub tygodni wcześniej posmarowane kremem kortyzonowym zmiany skórne. Dzięki temu skóra mięknie, komórki ulegają zniszczeniu co spowalnia ich rozmnażanie. Metoda skuteczna tylko na małych obszarach, nie większych od monety 5-złotowej, nie zadrapanych i nie zainfekowanych.
Uszkodzenia skóry mogą doprowadzić do nowych zmian. Chorzy na łuszczycę nie powinni zbierać jeżyn, nosić za ciasnych butów, ciasnego paska, używać tępej żyletki lub drażniących środków chemicznych.
Nadwaga sprzyja łuszczycy. Mimo braku naukowego wyjaśnienia tej zależności, stabilizacja wagi łagodzi dolegliwość. Pomocne zioła odchudzające >
Błonnik witalny & Triphala
Stres wywołuje i nasila łuszczyce. Pomaga tygodniowy urlop lub krótkie oderwanie się od codziennych obowiązków. Pomocne ziółko antystresowe >
Gynostemma królewska
Ryby i olejek rybny w kapsułkach pomagają dzięki zawartości tłuszczowego kwasu eikozopentaenowego (EPA). Jednak skuteczność tej metody nie dotyczy wszystkich pacjentów dlatego można ją stosować tylko pod lekarską kontrolą. Najlepsza zawartość EPA w olejku to 17%.
Infekcja nasila łuszczycę dlatego ważnym jest wczesne i skuteczne leczenie każdego zakażenia oraz szczególna kontrola zmian łuszczycowych w czasie infekcji.
MEDYCYNA / LECZENIE NATURALNE
smarować miejsca chore propolisem raz dziennie, sokiem z liści aloesu lub maścią żywokostową; napar z ziela przywrotnika, krwawnika, nacieranie olejem dziurawcowym, rumiankowym;
dieta powinna dostarczać dużo wit. B2 i H - cebula, groch, kapusta, marchew, szpinak, owoc głogu, miód, drożdże, winogrona, śliwki i morele suszone to podstawowe środki lecznicze; wskazany jest także regularny post (5-7 dni w miesiącu lub 1 dzień w tygodniu);
pomocne są nasiona wiesiołka dwuletniego: utrzeć je na miazgę lub zmiksować, smarować 3x dziennie,
częste kąpiele wodne, powietrzne, słoneczne wzmacniają pracę organów wewnętrznych; kąpiele przedramion w zimnej wodzie - zgiąć w łokciach ręce i zanurzyć je na 30-60 sekund; po tym czasie wytrzeć ręce ręcznikiem - powtarzać codziennie; zabieg ten wzmacnia cały organizm, podobnie jak przemienny prysznic - ciepła woda 2-3 minuty, zimna woda 10-20 sekund - oraz kąpiel w otrębach pszennych - 1kg otrąb gotować 10-15 minut, przecedzić a odwar wlać do wanny
warto pić soki z marchwi, dyni, szpinaku;
okłady z namoczonego nasienia lnu
Łuszczyca jako choroba genetyczna
Choroby genetyczne kojarzą się zwykle z bardzo ciężkimi chorobami, które są niewyleczalne oraz mogą zagrażać życiu. Jedną chorób genetycznych jest łuszczyca - nieuleczalna choroba skóry.
W społeczeństwie często nadal panuje przekonanie, że łuszczyca jest chorobą zaraźliwą. Niegdyś uważano ją za trąd. Prawda jest inna. Choroba ta w żaden sposób nie jest zaraźliwa, z racji faktu, że jest chorobą o podłożu genetycznym. A choroby genetyczne nie są zaraźliwe.
Choroby genetyczne charakteryzują się zmianami (mutacjami) w określonych komórkach organizmu. W przypadku łuszczycy dochodzi do mutacji w obrębie tworzenia się skóry. Komórki odpowiedzialne za wytwarzanie skóry są nadpobudliwe. Są to komórki układu odpornościowego - limfocyty a dokładniej ich odmiana, czyli limfocyty T. Są one odpowiedzialne właśnie za tworzenie się skóry.
Przeciętny człowiek zmienia skórę co 28 dni. Oznacza to, że tyle potrzeba czasu, aby organizm wyprodukował nową skórę. Stara skóra jest złuszczana. Dzieje się tak cały czas i nawet nie zauważamy tego. W przypadku łuszczycy proces ten trwa kilkukrotnie częściej, nawet może przebiegać w ciągu 4 dni. I tu powstaje sens łuszczycy.
Nadpobudliwe limfocyty T dają bodziec do tworzenia nowej skóry w zbyt szybkim okresie czasu. Coraz to nowe komórki skóry wypychane są do górnych partii skóry, przez co nie mogą dostatecznie dojrzeć w skórze właściwej. Wówczas w naskórku pojawiają się zmiany łuszczycowe, które są wynikiem niedojrzałych komórek skóry - nie miały one czasu dojrzeć, gdyż były wypychane przez kolejne komórki.
Częstym objawem łuszczycy jest łuska na zmianach łuszczycowych. Jest to nic innego jak obumarły naskórek, który nie dojrzał. Zazwyczaj łatwo odpada od powierzchni skóry. Łuska i jej łuszczenie jest odpowiednikiem normalnego łuszczenia u człowieka. Z tą różnicą, że w łuszczycy martwego naskórka jest zbyt wiele, który wyodrębnia się na skórze. W przypadku zdrowych ludzi z reguły nie widać łuszczącego się martwego naskórka - chyba, że ktoś ma mocno przesuszoną skórę.
Podsumowując, łuszczyca jest chorobą genetyczną, w której modyfikacje zachodzą w procesie tworzenia się skóry. Wynikiem czego są wykwity łuszczycowe.
W społeczeństwie często nadal panuje przekonanie, że łuszczyca jest chorobą zaraźliwą. Niegdyś uważano ją za trąd. Prawda jest inna. Choroba ta w żaden sposób nie jest zaraźliwa, z racji faktu, że jest chorobą o podłożu genetycznym. A choroby genetyczne nie są zaraźliwe.
Choroby genetyczne charakteryzują się zmianami (mutacjami) w określonych komórkach organizmu. W przypadku łuszczycy dochodzi do mutacji w obrębie tworzenia się skóry. Komórki odpowiedzialne za wytwarzanie skóry są nadpobudliwe. Są to komórki układu odpornościowego - limfocyty a dokładniej ich odmiana, czyli limfocyty T. Są one odpowiedzialne właśnie za tworzenie się skóry.
Przeciętny człowiek zmienia skórę co 28 dni. Oznacza to, że tyle potrzeba czasu, aby organizm wyprodukował nową skórę. Stara skóra jest złuszczana. Dzieje się tak cały czas i nawet nie zauważamy tego. W przypadku łuszczycy proces ten trwa kilkukrotnie częściej, nawet może przebiegać w ciągu 4 dni. I tu powstaje sens łuszczycy.
Nadpobudliwe limfocyty T dają bodziec do tworzenia nowej skóry w zbyt szybkim okresie czasu. Coraz to nowe komórki skóry wypychane są do górnych partii skóry, przez co nie mogą dostatecznie dojrzeć w skórze właściwej. Wówczas w naskórku pojawiają się zmiany łuszczycowe, które są wynikiem niedojrzałych komórek skóry - nie miały one czasu dojrzeć, gdyż były wypychane przez kolejne komórki.
Częstym objawem łuszczycy jest łuska na zmianach łuszczycowych. Jest to nic innego jak obumarły naskórek, który nie dojrzał. Zazwyczaj łatwo odpada od powierzchni skóry. Łuska i jej łuszczenie jest odpowiednikiem normalnego łuszczenia u człowieka. Z tą różnicą, że w łuszczycy martwego naskórka jest zbyt wiele, który wyodrębnia się na skórze. W przypadku zdrowych ludzi z reguły nie widać łuszczącego się martwego naskórka - chyba, że ktoś ma mocno przesuszoną skórę.
Podsumowując, łuszczyca jest chorobą genetyczną, w której modyfikacje zachodzą w procesie tworzenia się skóry. Wynikiem czego są wykwity łuszczycowe.
Łuszczyca
Łuszczyca to jedna z najczęściej występujących u białej rasy chorób skóry. Cierpi na nią 2 - 4 procent populacji. W Polsce jest t 800 tysięcy chorych.
Najczęściej pierwsze objawy łuszczycy występują u młodych ludzi, około 15 roku życia (27 % chorych). Większe jest prawdopodobieństwo zachorowania, jeśli w rodzinie zdarzały się takie przypadki. Gdy jedno z rodziców jest chore, prawdopodobieństwo, że dziecko zapadnie na tę chorobę , wynosi 30%. Jeśli obydwoje rodzice chorują, prawdopodobieństwo wzrasta do 70%. Jeśli rodzeństwo cierpi na tę dolegliwość, ich brat czy siostra ma 17% „szansy” na łuszczycę. Schorzenie ma uwarunkowania genetyczne.
Jakie są objawy łuszczycy?
Na skórze pojawiają się zgrubiałe czerwone plamy, pokryte suchymi białymi łuskami. Występują najczęściej na kolanach, łokciach, w okolicy krzyżowej, na owłosionej skórze głowy i na płatkach uszu. Nasilenie objawów jest zróżnicowane – od nielicznych i niewielkich wykwitów do stanów zapalnych z wysiękami na niemal całym ciele. Jeśli łuszczyca zaatakowała paznokcie, można zaobserwować na nich poprzeczne lub podłużne bruzdy, plamki olejowe i drobne wgłębienia, jak po ukłuciu igłą.
Istnieje wiele rodzajów tej choroby. Najwięcej, bo 90% chorych cierpi na łuszczycę zwykłą. Jest to choroba niezakaźna.
Co sprzyja występowaniu łuszczycy
Etiologia choroby nie jest znana. Dużą rolę odgrywają skłonności genetyczne. Zaobserwowano, że następujące czynniki sprzyjają pojawieniu się łuszczycy:
-infekcje wirusowe i bakteryjne, np. angina ospa, odra, różyczka, zapalenie dróg moczowych, próchnica zębów;
-infekcje spowodowane drożdżakami ( u osób z nadwagą);
-schorzenia internistyczne, np. cukrzyca typu 2, dna moczanowa;
-mechaniczne uszkodzenia skóry, np. zadrapania, rany, blizny, oparzenia;
-długotrwały ucisk np. przez paski, bieliznę;
-niektóre lekarstwa;
-alkohol;
-silne wstrząsy psychiczne (30 % chorych jako przyczynę podaje silny stres).
Pogorszenie stanu skóry może spowodować brak snu, nadwaga, używanie niewłaściwych kosmetyków, nadmierna higiena jak i jej brak.
Dlaczego łuszczycę trzeba leczyć?
Jest to choroba przewlekła, nie ma skutecznych sposobów na jej całkowite pozbycie się. Celem leczenia łuszczycy jest osiągnięcie remisji,czyli likwidowanie objawów. Czasami remisja występuje samoistnie, objawy znikają na kilka, kilkanaście lat, by ponownie się pojawić.
Ważne jest, by terapię łuszczycy rozpocząć od razu po pojawieniu się pierwszych objawów, nie czekając aż "sama przejdzie", bo można doczekać się pogorszenia stanu skóry lub nawet kalectwa w przypadku łuszczycy stawowej.
Poza tym widoczne dla otoczenia objawy są krępujące dla chorych osób. Osypujących się płatków skóry nie da się ukryć. Nieestetyczne zmiany skórne wzbudzają niezdrową ciekawość, a nawet obrzydzenie u obserwatorów. Zdarzają się nawet przypadki dyskryminacji, np. przy zatrudnianiu. Część chorych cierpi więc dodatkowo z powodu odrzucenia i nietolerancji.
Leczenie łuszczycy
Leczenie należy przeprowadzać pod kierunkiem dermatologa. Jest to najczęściej leczenie miejscowe. Stosuje się maści zawierające kwas salicylowy, mający działanie złuszczające, maści z zawartością dziegciu,co zapobiega nadmiernemu rogowaceniu naskórka, oraz maści sterydowe w stanach zapalnych (stosowane na niewielkie powierzchnie, gdyż mogą wywołać stany zapalne. Kremy i maści pomagają kontrolować pojawianie się łusek i łuszczenia, działają kojąco i nawilżająco, usuwają zaczerwienienia.
Dobre efekty przynosi fototerapia (naświetlania) i fotochemioterapia (naświetlania z jednoczesnym przyjmowaniem leków doustnych). Promienie ultrafioletowe działają leczniczo na komórki naskórka i układ odpornościowy.
Stosuje się też leki doustne: przeciwzapalne pochodne retinoidów lub leki immunosupresyjne. Taka kuracja powoduje liczne skutki uboczne, więc stosuje się ją tylko wtedy, gdy inne metody nie dały rezultatów.
Pielęgnacja chorej skóry
Codzienna dbałość o higienę łagodzi nieprzyjemne dolegliwości. Należy brać letni prysznic, natłuszczać skórę specjalnymi kremami, od czasu do czasu brać letnią kąpiel z dodatkiem soli z Morza Martwego. Nie można zdrapywać łuszczącego się naskórka. Korzyści przynosi leczenie sanatoryjne. W leczeniu łuszczycy specjalizują się sanatoria w Busku Zdroju i Iwoniczu Zdroju.
Dieta w leczeniu łuszczycy
Należy stosować dietę niskotłuszczową i bezglutenową, szczególnie produkty zawierające witaminy C i E oraz przeciwutleniacze, np. marchew, pomidory, brokuły, świeże owoce, potrawy z mąki kukurydzianej, ryżowej i sojowej, kasza jaglana i gryczana, chude ryby gotowane na parze, oleje roślinne, margaryny miękkie).
Najczęściej pierwsze objawy łuszczycy występują u młodych ludzi, około 15 roku życia (27 % chorych). Większe jest prawdopodobieństwo zachorowania, jeśli w rodzinie zdarzały się takie przypadki. Gdy jedno z rodziców jest chore, prawdopodobieństwo, że dziecko zapadnie na tę chorobę , wynosi 30%. Jeśli obydwoje rodzice chorują, prawdopodobieństwo wzrasta do 70%. Jeśli rodzeństwo cierpi na tę dolegliwość, ich brat czy siostra ma 17% „szansy” na łuszczycę. Schorzenie ma uwarunkowania genetyczne.
Jakie są objawy łuszczycy?
Na skórze pojawiają się zgrubiałe czerwone plamy, pokryte suchymi białymi łuskami. Występują najczęściej na kolanach, łokciach, w okolicy krzyżowej, na owłosionej skórze głowy i na płatkach uszu. Nasilenie objawów jest zróżnicowane – od nielicznych i niewielkich wykwitów do stanów zapalnych z wysiękami na niemal całym ciele. Jeśli łuszczyca zaatakowała paznokcie, można zaobserwować na nich poprzeczne lub podłużne bruzdy, plamki olejowe i drobne wgłębienia, jak po ukłuciu igłą.
Istnieje wiele rodzajów tej choroby. Najwięcej, bo 90% chorych cierpi na łuszczycę zwykłą. Jest to choroba niezakaźna.
Co sprzyja występowaniu łuszczycy
Etiologia choroby nie jest znana. Dużą rolę odgrywają skłonności genetyczne. Zaobserwowano, że następujące czynniki sprzyjają pojawieniu się łuszczycy:
-infekcje wirusowe i bakteryjne, np. angina ospa, odra, różyczka, zapalenie dróg moczowych, próchnica zębów;
-infekcje spowodowane drożdżakami ( u osób z nadwagą);
-schorzenia internistyczne, np. cukrzyca typu 2, dna moczanowa;
-mechaniczne uszkodzenia skóry, np. zadrapania, rany, blizny, oparzenia;
-długotrwały ucisk np. przez paski, bieliznę;
-niektóre lekarstwa;
-alkohol;
-silne wstrząsy psychiczne (30 % chorych jako przyczynę podaje silny stres).
Pogorszenie stanu skóry może spowodować brak snu, nadwaga, używanie niewłaściwych kosmetyków, nadmierna higiena jak i jej brak.
Dlaczego łuszczycę trzeba leczyć?
Jest to choroba przewlekła, nie ma skutecznych sposobów na jej całkowite pozbycie się. Celem leczenia łuszczycy jest osiągnięcie remisji,czyli likwidowanie objawów. Czasami remisja występuje samoistnie, objawy znikają na kilka, kilkanaście lat, by ponownie się pojawić.
Ważne jest, by terapię łuszczycy rozpocząć od razu po pojawieniu się pierwszych objawów, nie czekając aż "sama przejdzie", bo można doczekać się pogorszenia stanu skóry lub nawet kalectwa w przypadku łuszczycy stawowej.
Poza tym widoczne dla otoczenia objawy są krępujące dla chorych osób. Osypujących się płatków skóry nie da się ukryć. Nieestetyczne zmiany skórne wzbudzają niezdrową ciekawość, a nawet obrzydzenie u obserwatorów. Zdarzają się nawet przypadki dyskryminacji, np. przy zatrudnianiu. Część chorych cierpi więc dodatkowo z powodu odrzucenia i nietolerancji.
Leczenie łuszczycy
Leczenie należy przeprowadzać pod kierunkiem dermatologa. Jest to najczęściej leczenie miejscowe. Stosuje się maści zawierające kwas salicylowy, mający działanie złuszczające, maści z zawartością dziegciu,co zapobiega nadmiernemu rogowaceniu naskórka, oraz maści sterydowe w stanach zapalnych (stosowane na niewielkie powierzchnie, gdyż mogą wywołać stany zapalne. Kremy i maści pomagają kontrolować pojawianie się łusek i łuszczenia, działają kojąco i nawilżająco, usuwają zaczerwienienia.
Dobre efekty przynosi fototerapia (naświetlania) i fotochemioterapia (naświetlania z jednoczesnym przyjmowaniem leków doustnych). Promienie ultrafioletowe działają leczniczo na komórki naskórka i układ odpornościowy.
Stosuje się też leki doustne: przeciwzapalne pochodne retinoidów lub leki immunosupresyjne. Taka kuracja powoduje liczne skutki uboczne, więc stosuje się ją tylko wtedy, gdy inne metody nie dały rezultatów.
Pielęgnacja chorej skóry
Codzienna dbałość o higienę łagodzi nieprzyjemne dolegliwości. Należy brać letni prysznic, natłuszczać skórę specjalnymi kremami, od czasu do czasu brać letnią kąpiel z dodatkiem soli z Morza Martwego. Nie można zdrapywać łuszczącego się naskórka. Korzyści przynosi leczenie sanatoryjne. W leczeniu łuszczycy specjalizują się sanatoria w Busku Zdroju i Iwoniczu Zdroju.
Dieta w leczeniu łuszczycy
Należy stosować dietę niskotłuszczową i bezglutenową, szczególnie produkty zawierające witaminy C i E oraz przeciwutleniacze, np. marchew, pomidory, brokuły, świeże owoce, potrawy z mąki kukurydzianej, ryżowej i sojowej, kasza jaglana i gryczana, chude ryby gotowane na parze, oleje roślinne, margaryny miękkie).
Łuszczyca i poglądy społeczeństwa
Co to jest łuszczyca i jak osoby chore na nią są spostrzegane przez resztę społeczeństwa? Niestety to nie sama choroba jest największym problemem chorych.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca to przewlekła choroba skóry, która objawia się zaczerwienionymi (czasami czerwonobrązowymi) łuszczącymi się wykwitami na naszej skórze. Łuszczyca to choroba przewlekła, dlatego bardzo często zdarza się, że po jej wyleczeniu po jakimś czasie nawraca.
Łuszczyca i nasza psychika
Niestety łuszczyca nie wiąże się tylko z zmianami skórnymi. Społeczeństwo, w którym żyjemy jest jeszcze nieświadome wielu spraw i jedną z nich jest łuszczyca. Ludzi chorych na tą chorobę bardzo często spostrzega się jako odmieńców, choćby byli trędowaci. Prawdą jest, że choroba ta powoduje znaczące defekty naszej skóry, ale wskazywanie palcami na ludzi z tego powodu jest najgorszym co możemy zrobić. Osoby chore na łuszczycą bardzo często mają problemy z nawiązywaniem nowych kontaktów, ponieważ po prostu się wstydzą, gdyż nieraz już byli wyśmiewani i obrażani z tego powodu.
Takie poglądy zostawili nam nasi przodkowie, ponieważ kiedyś gdy choroba ta nie była tak dobrze znana jak teraz ludzi chorych na łuszczycę izolowano, ponieważ uważano, że choroba jest zakaźna. Mimo iż dzisiaj wiemy już, że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną to nadal pozostały w naszym społeczeństwie pewne negatywne poglądy na temat ludzi chorych na łuszczycę.
Bardzo ważne jest aby zmienić te poglądy, ponieważ przedstawiają one nas od najgorszej strony. Chorzy na łuszczycę najbardziej cierpią nie ze względu na chorobę, ale ze względu na opinie ludzi zdrowych. Dlatego powinniśmy uświadamiać wszystkich, że kontakt z chorymi na łuszczycę nie jest ryzykowny, oraz że nie należy traktować chorych jak potworów. Oczywiście jak to zwykle najtrudniej zacząć od nas samych, ale jest to najważniejszy krok. Jeśli my zmienimy swoje poglądy to zrobią to także inny, a po pewnym czasie ludzie z łuszczycą będą mieć łatwiejsze życie. Niestety czasami wydaje mi się, że zanim poglądy społeczeństwa się zmienią to medycyna zdoła całkowicie zwalczyć tą chorobę.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca to przewlekła choroba skóry, która objawia się zaczerwienionymi (czasami czerwonobrązowymi) łuszczącymi się wykwitami na naszej skórze. Łuszczyca to choroba przewlekła, dlatego bardzo często zdarza się, że po jej wyleczeniu po jakimś czasie nawraca.
Łuszczyca i nasza psychika
Niestety łuszczyca nie wiąże się tylko z zmianami skórnymi. Społeczeństwo, w którym żyjemy jest jeszcze nieświadome wielu spraw i jedną z nich jest łuszczyca. Ludzi chorych na tą chorobę bardzo często spostrzega się jako odmieńców, choćby byli trędowaci. Prawdą jest, że choroba ta powoduje znaczące defekty naszej skóry, ale wskazywanie palcami na ludzi z tego powodu jest najgorszym co możemy zrobić. Osoby chore na łuszczycą bardzo często mają problemy z nawiązywaniem nowych kontaktów, ponieważ po prostu się wstydzą, gdyż nieraz już byli wyśmiewani i obrażani z tego powodu.
Takie poglądy zostawili nam nasi przodkowie, ponieważ kiedyś gdy choroba ta nie była tak dobrze znana jak teraz ludzi chorych na łuszczycę izolowano, ponieważ uważano, że choroba jest zakaźna. Mimo iż dzisiaj wiemy już, że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną to nadal pozostały w naszym społeczeństwie pewne negatywne poglądy na temat ludzi chorych na łuszczycę.
Bardzo ważne jest aby zmienić te poglądy, ponieważ przedstawiają one nas od najgorszej strony. Chorzy na łuszczycę najbardziej cierpią nie ze względu na chorobę, ale ze względu na opinie ludzi zdrowych. Dlatego powinniśmy uświadamiać wszystkich, że kontakt z chorymi na łuszczycę nie jest ryzykowny, oraz że nie należy traktować chorych jak potworów. Oczywiście jak to zwykle najtrudniej zacząć od nas samych, ale jest to najważniejszy krok. Jeśli my zmienimy swoje poglądy to zrobią to także inny, a po pewnym czasie ludzie z łuszczycą będą mieć łatwiejsze życie. Niestety czasami wydaje mi się, że zanim poglądy społeczeństwa się zmienią to medycyna zdoła całkowicie zwalczyć tą chorobę.
Subskrybuj:
Posty (Atom)